Dziś w cyklu kolejna damska przedstawicielka polskiej sceny rapowej. Kobieta, która znana jest, a przynajmniej powinna być, większości słuchaczy. Udziela się nie tylko tworząc albumy, ale również „około” rapowo.
AdMa – Adrianna Mysiak
Jednym z fenomenów AdMy jest niewątpliwie nie zatracanie kobiecości przy tworzeniu w miejscu zdominowanym przez mężczyzn. Ada nie tworzy „wpasowując” się w męskie wyznaczniki, tylko robi to po swojemu, z wdziękiem. Wielu słuchaczy niestety lubi sprowadzać twórczość Ady do jej wyglądu. Nie sposób odmówić jej urody, ale działając na polu muzycznym powinna być przede wszystkim „oceniana” za swoją twórczość a nie wygląd. Jeżeli chodzi o kobiecość – przekładać to na utwory, co niewątpliwie bardzo dobrze jej wychodzi.
“Wybiła północ, daj mi oddychać
AdMa – Femme Fatale
W ciasnym gorsecie, pończochach znikam
To nie mój klimat, to nie mój klimat
To nie mój klimat, tym co straciła symbol Akira”
Eksperymenty
Drugim fenomenem jest jej muzykalność. AdMa potrafi bardzo umiejętnie operować swoim głosem. Z jednej strony dostajemy mocne dźwięki, twarde flow żeby za chwilę usłyszeć lekki, kojący śpiew czy też zwalnianie tempa w celu podkreślenia swojej myśli. Przeczytałam kiedyś w jakimś wywiadzie, że Adzie zarzucono brak umiejętności tworzenia rymów wielorakich, że nie jest technicznie dobra na polski rap. Przez lata jej działalności, obserwując ją praktycznie od samego początku widać progres jaki zaliczyła i to, że ciągle stara się polepszać swoje skille. Próbuje różnych kombinacji, bitów i flow, co na pewno przyciąga do niej odbiorców.
Różnorodność
Niewątpliwie aspektem przyciągającym do Ady jest też chęć spojrzenia na „męskie” tematy z kobiecego punktu widzenia. AdMa porusza różne kwestie w swojej twórczości, od miłości, przyjaźni, bolączki dzisiejszego świata. Jednocześnie nie boi się stanąć za swoimi ideałami, mówić jak jest i pokazywać to w swoich utworach. Swoimi najnowszymi produkcjami pokazuje, że człowiek może się zmienić, następuje też zmiana ideałów i priorytetów, a każdy kolejny numer Ady jest po prostu bardzo dobry.
“Niepokorna jak Bregoli, chyba muszę się wyzwolić
AdMa – Liberte
Wyrzucali mnie z numerów, inni numer chcieli mieć
Ci platynowi idole, słodkie wersy, lepkie dłonie
Zapraszali mnie do łóżka, ale nie zjawiłam się”
Osobiście w twórczości Ady porusza mnie jej wrażliwość, chęć wyrażenia siebie i swoich emocji. Mimo, że nie zawsze wszystkie utwory mi „siadają”; są takie, które niekoniecznie zapętlam, ale nie można AdMie odmówić tworzenia sztuki i siły przebicia się w środowisku hip-hopowym.
Dodaj komentarz