“Muzyka Poważna” – jeden z sequeli, które się obroniły. (#RapKartka)

Dylemat kojarzy nam się zwykle negatywnie – rozważanie “za” i “przeciw”, trudność podjęcia decyzji wynikającej ze zbliżonych korzyści lub strat danego wyboru. Są jednak dylematy, które są niezwykle przyjemne. Jak inaczej określić odwieczną dyskusję – “Muzyka Klasyczna” czy “Muzyka Poważna”? Dzisiaj swoje urodziny obchodzi ta druga. Szesnaste urodziny.

Kwiecień to był ulubiony miesiąc duetu Pezet & Noon – wystarczy wspomnieć, że dwa lata wcześniej nakładem T1-Teraz została wydana “Muzyka Klasyczna” o której pisałem kilkanaście dni temu. Minęły dwa lata, zmieniło się wiele – począwszy od wytwórni (T1 zostało zastąpione przez Embargo Nagrania), Pezet stanowczo okroił tracklistę z gości, zaś płyta była zupełnie inna niż jej poprzedniczka. Była dużo… poważniejsza.

Raper stał się dojrzalszy i bardziej świadomy swoich wersów, stąd na płycie zabrakło miejsca na luźne numery jak “Slang”, przewózkę po bicie jak “Zimna Fuzja” czy bajeranckiej “Seniority”. Cała płyta jest poważna, jest nasączona emocjami i refleksjami. Jest najbardziej osobistą płytą warszawskiego rapera i świadectwem tego, jak ten rap powinien wyglądać. Nic dziwnego zatem, że na płycie nie znalazło się miejsca dla żadnego gościa, mimo że poprzedni krążek zawierał featy na monstrualnym poziomie (Mes w “5-10-15” czy Fokus w “Zimnej Fuzji” to definicja dobrego featu).

Singiel dekady?

Myślę, że jak tutaj siedzimy – kandydatów na singiel dekady (2000-2010) znalazłoby się wiele. Ba, nie szukając daleko – “Refleksje” mogłyby również stanąć w te szranki. Trudno jednak nie oprzeć się wrażeniu kolegów z Popkillera, których pozwolę sobie tutaj zacytować.

“Bo bystrość i obserwacyjna celność Pezeta wytworzyły tu świetny portret pokoleniowy “pierwszego wolnego pokolenia, skażonego PRL-em”. Osadzone na jak zwykle dopracowanym w szczegółach bicie Noona gorzkie i trzeźwe spojrzenie na niekoniecznie trzeźwe społeczeństwo. Z najlepszej moim zdaniem płyty dekady pochodzi też najlepszy singiel minionego dziesięciolecia.” – Mateusz Natali o “Szóstym Zmyśle”.

Emocjonalność na nowym poziomie.

Pezet wniósł emocjonalność w polskim rapie na kilka poziomów wyżej. Jasne, mieliśmy przed 2004 rokiem rap nasączony emocjami – czy to psychodelicznymi jak Kaliber, czy gorzkimi jak WWO. Można tak wymieniać i wymieniać, ale “Nie jestem dawno” czy “Gubisz ostrość” to przykłady na to, jak ta emocjonalność wyewoluowała i co istotniejsze – pozwoliła wielu późniejszym raperom tak “odkryć się” w swoich wersach. Niepodważalny fakt, biorąc pod uwagę ilu raperów wychowała ta płyta. Spróbujcie wypisać wszystkie odwołania, wszystkie laurki w postaci follow-up’ów. Niemożliwe, zawsze kogoś pominiesz.

Noon i długo, długo nic.

Kocham polskich producentów, doceniam ich żmudną robotę i fakt, że scenie oraz słuchaczom było potrzebne tyle czasów, by poznać ich prawdziwą wartość. Możemy teraz przekrzykiwać się w wymienianiu utalentowanych producentów, których mamy lub mieliśmy na swojej scenie. Król jest tylko jeden. Nikt nie miał takiego wpływu na całą płytę, żaden z producentów aż tak nie zaznaczył swojej dominacji na krążku jak Noon na “Poważnej” czy “Klasycznej”.

A umówmy się – przy Pezecie w takiej wybitnej formie – dosyć łatwo byłoby stać się tłem (nie widzę w tym nic złego), przejść obok i pozwolić słuchaczowi delektować się warstwą tekstową. Tutaj jest inaczej – słuchacz ma świadomość, że Pezet utraciłby wiele, gdyby zabrać mu te podkłady i zastąpić innymi.

Duet stworzył swoistą chemię i wzór na współpracę “MC/Producent”. Wielu próbowało zbliżyć się do tego duetu (najbliżej chyba Steezowi i Oskarowi z PRO8L3M’u), ale żaden z duetów nie dorównał, a o przebiciu możemy pomarzyć.

Najlepsze, najlepsza, najlepsi.

Najlepsza płyta dekady, najlepsze single dekady, najlepszy duet, najlepsi. Naprawdę nie trzeba dodawać tutaj nic więcej. To jest jedna z ulubionych i najważniejszych płyt Twojego ulubionego rapera.

Robert “Fevowy” Połomski